Niestabilność stawu kolanowego
Staw kolanowy, jako największy staw w organizmie człowieka, łączy kość udowa i kość piszczelowa, pełniąc tym samym funkcje mechaniczna, czyli dająca możliwość wykonywania harmonijnych, zdynamizowanych ruchów. Z kolei niestabilność stawu kolanowego wiąże się z niewydolnością jednego lub kilku więzadeł, co przekłada się na nienaturalną ruchomość stawu względem stanu fizjologicznego.
Mówi się o pięciu stopniach niestabilności stawu kolana. W pierwszym uszkodzeniu ulega niewielka ilość włókien. Dlatego nie odczuwa się żadnego dyskomfortu i nie następuje upośledzenie do zdolności samodzielnego poruszania się. Z kolei w ostatnim dochodzi już do całkowitego zerwania więzadła. Pacjent nie może podejmować żadnej aktywności fizycznej, a zdolność chodzenia wspomagana jest przy pomocy kul.
Przyczyny niestabilności stawu kolanowego
Uważa się, ze najczęściej dochodzi do uszkodzenia bądź też zerwania więzadła krzyżowego przedniego należącego do mocnych stabilizatorów stawu kolanowego. Powszechne są również urazy łąkotki przyśrodkowej i bocznej oraz chrząstki stawowej powierzchni stawowych oraz stawu rzepkowo-udowego.
W większości wypadków podłożem problemu jest uraz/przeciążenie będące rezultatem nadmiernej aktywności fizycznej lub gwałtownego, nienaturalnego ruchu. Taka sytuacja może nastąpić zarówno podczas uprawiania sportu, jak i w trakcie wykonywania codziennych, zwykłych czynności. Istotnym czynnikiem jest również wiek osoby aktywnej fizycznie. Otóż okazuje się, że wytrzymałość więzadła u dwudziestoparolatka może być nawet dwa razy większa niż u osoby, która przekroczyła czterdziesty rok życia. Dzieje się tak, gdyż u osób młodszych więzadła maja lepsza sztywność liniową i akceptują większe obciążenia. Warto przy tym dodać, że ogólne osłabienie więzadła może mieć również charakter wrodzony.
Objawy niestabilności stawu kolanowego
Poza oczywistym uczuciem bólu i niestabilności stawu kolanowego mogą pojawić się krwiaki lub wysięki. Pacjent ma wrażenie “uciekania” stawu przy jednoczesnym odczuciu jego przeskakiwania. Jednak, jak już wcześniej wspomniano, dyskomfort i uczucie bólu nie zawsze uprzykrzają życie. Może się tak dziać na skutek silnej kontroli i obrony mięśniowej. Niestety długoterminowe konsekwencje braku leczenia następują zawsze w postaci zmian zwyrodnieniowych, a także defektu innych struktur okołostawowych.
Leczenie niestabilności stawu kolanowego
Jak zawsze standardowymi czynnościami diagnostycznymi podczas konsultacji ortopedycznej są badania RTG, USG, rezonans magnetyczny. Bardziej szczegółowy stan stawu kolanowego pacjenta można uzyskać poprzez artroskopowe badanie stawu. W diagnostyce przydatne mogą okazać się dodatkowe testy (np. test szuflady przedniej, tzw. objaw Lachmanna).
Staw kolanowy jest bardzo trudny w leczeniu operacyjnym, gdyż struktury gwarantujące jego stabilność są w dużej mierze od siebie współzależne.
Z kolei w przypadku łagodniejszego urazu, gdy możliwe są zabiegi lecznicze o charakterze zachowawczym, zaleca się zastosowanie ortezy stabilizującej, która łagodzi uczucie uciekania kolana. Ciekawym rozwiązaniem jest również tzw. kinesiotaping. Jest to japońska metoda plastrowania, czyli naklejania specjalistycznej taśmy na poszczególne fragmenty ciała.
Oczywistym działaniem w procesie dochodzenia do zdrowia jest rehabilitacja, obejmująca fizykoterapie lub kinezyterapię. Natomiast wszelkie działania należy rozpocząć od prawidłowej i dogłębnej diagnostyki.
